Wygląd: Domowe i dzikie wielbłądy dwugarbne różnią się umaszczeniem i grubością sierści, budową i kształtem garbów. Dzikie wielbłądy są lżejsze, szczuplejsze i mają mniejsze i ostrzejsze garby niż wielbłądy domowe. Ich garby w zimnej porze roku pokryte są grubą wełną, a w ciepłej porze roku są nagie. Pierzenie jest nieregularne, a stara wełna wypada całymi kawałkami. Każdy garbus może zmagazynować do 36 kg tłuszczu, który utlenia się i wydziela więcej wody niż wynosi masa zużytego tłuszczu. Garby stają się wiotkie, ponieważ rezerwy tłuszczu są zużywane. Kopyta są nieobecne. Każda stopa ma dwa duże palce spoczywające na modzelowatym zgrubieniu skóry na zrogowaciałej podeszwie. Z podeszwy wystają dwa duże pazury. Kończyny te są przystosowane do chodzenia po kamienistej pustyni i miękkim piasku. Nogi są grube, mocne i sękate, a tylne nogi mają silnie rozwinięte modzele na kolanach. Pojawiają się też modzele na klatce piersiowej, łokciach i piętach. Szyja jest długa i zakrzywiona. Tułów jest okrągły, szyja długa, a głowa wydłużona. Uszy są małe, zaokrąglone, porośnięte wełną. Ogon jest długi z frędzelkiem na końcu. Wargi są sztywne, dzięki czemu wielbłądy mogą jeść ciernie. Górna warga jest rozcięta. Oczy są duże z dwoma rzędami długich rzęs, które chronią zwierzę przed wiatrami i burzami piaskowymi. Brwi są gęste, dobrze osłaniają oczy przed jasnymi promieniami słońca. Podczas burz piaskowych wielbłądy nie tylko zasłaniają oczy, ale także rozcięte nozdrza. Kolor od ciemnego brązu do jasnego beżu. Długość ciała z głową 2,7-3,6 m, długość ogona 35-55 cm, wysokość w kłębie 1,8-2,3 m. Odcisk stopy wielbłąda ma do 30 cm średnicy. Waga zmienia się w zależności od tego, kiedy wielbłąd pił. Kobiety 377-517 kg, mężczyźni 367-422 kg. Siedlisko: W przeszłości dziki wielbłąd występował najwyraźniej na dużym obszarze znacznej części Azji Środkowej. Był szeroko rozpowszechniony na Gobi i innych pustynnych obszarach Mongolii i Chin, sięgając na wschód aż do wielkiego zakola Huang He, a na zachód do współczesnego środkowego Kazachstanu i Azji Środkowej (szczątki dzikich wielbłądów znane są z odpadków kuchennych znalezionych tam podczas wykopalisk osad 1500 — 1000 p.n.e.). Teraz zasięg haptagai jest niewielki i rozdrobniony — to 4 izolowane obszary na terytorium Mongolii i Chin. Konkretnie w Mongolii dziki wielbłąd zamieszkuje zaalpejskie Gobi, w tym podnóża pasm Edrene i Shivet-Ulan, aż do granicy z Chinami. W Chinach główne siedlisko dzikich wielbłądów znajduje się w rejonie jeziora Lobnor.
Tryb życia: Wielbłąd dwugarbny to spokojne i cierpliwe zwierzę, aktywne w godzinach dziennych. Odpoczywają przez większość nocy i w najgorętszych godzinach dnia, gnieżdżąc się na płaskim, otwartym skrawku ziemi lub w pobliżu krzewu, aby w porę dostrzec wrogów. Gdy wszyscy odpoczywają, wódz stoi na straży. Przy najmniejszym zagrożeniu daje sygnał i wszystkie zwierzęta oddalają się, nie zatrzymując się przez kilka kilometrów. Jego wzrok i zmysł węchu są dobrze rozwinięte i zwierzęta mogą dostrzec poruszający się obiekt z odległości nawet 1 km. Wielbłądy dwugarbne biegają szybko, nawet do 60 km/h. W zimnej porze roku migrują na południe i trzymają się gór lub oaz (niezamieszkałych przez ludzi). Wielbłądy, podobnie jak wszystkie inne zwierzęta z rodziny rogatych (lamy, alpaki, wikunie itp.) potrafią pluć gumą w siebie. Baktrian może również splunąć na człowieka, jeśli uzna go za niebezpiecznego, ale jest to rzadkie. Broniąc się, kopią jak koń, mogą ugryźć, a niektóre nawet podeptać przednimi nogami. Podczas burz zwierzęta mogą leżeć bez ruchu przez wiele dni. W silnym upale merdają ogonem i wystawiają język (jak psy). Do źródeł wody podchodzą raz na kilka dni; jeśli źródło nie jest dostępne, wielbłądy radzą sobie bez wody przez 2-3 tygodnie, żywiąc się soczystymi roślinami. Dobrze pływają. Na błocie pośniegowym i oblodzonej nawierzchni ślizgają się i mogą się przewrócić. Wielbłądy poruszają się w tempie spacerowym. W porze ciepłej Baktriany występują pojedynczo lub w małych grupach (6-20 osobników), składających się z samic i młodych osobników, prowadzonych przez przywódcę. Zimą zwierzęta gromadzą się w stadach (do 100 osobników). Wielkość stada zależy od ilości pożywienia.
Pokarm: Rośliny roślinożerne zjadają suche, cierniste i słone rośliny, a także liście drzew, krzewów i półkrzewów, cebulę mongolską, żywopłot, efedrę, turzycę, trawę pierzastą, pędy saksaul, liście topoli i trzcinę. Zlizują sól na słonych bagnach. Baktriany mogą jeść kości i skórę innych zwierząt. W sytuacjach kryzysowych mogą przegryzać liny, sandały, a nawet namioty. Dzikie wielbłądy nieustannie poszukują pożywienia, nie pozostając zbyt długo w jednym miejscu (zwykle stado przemierza do 90 km dziennie). Baktriany żerują rano i wieczorem. Gdy natrafią na wodę, wypijają tyle wody, ile jej spożyli, ale nie więcej niż 114 litrów. Zdolny do picia wody słonej i słonawej.
Hodowla: Samce wielbłądów mają dobrze rozwinięte gruczoły zapachowe na tylnej części głowy. Znakuje swoje terytorium ich smolistą wydzieliną, pozostawiając ślady na piasku, kamieniach i roślinności. Podczas rutyny do dzikich wielbłądów dołączają wielbłądy udomowione. Dzikie samce mogą atakować stada wielbłądów domowych w celu zabicia i kradzieży samic. W tym czasie samce stają się bardzo agresywne — gryzą, plują i walczą przednimi kończynami. Podczas walki samce miażdżą sobie szyje, próbując sprowadzić rywala na ziemię. Samica rodzi samice wielbłąda co dwa lata. Okres lęgowy: jesień-zima. Pokwitanie trwa 3 lata u kobiet i 5 lat u mężczyzn. Okres rozrodczy u samic trwa do 30 lat. Ciąża trwa 13 miesięcy. Samica rodzi na stojąco. Dwie godziny po urodzeniu wielbłąd zaczyna chodzić. Laktacja trwa do 1,5 roku. Dziecko wypija do 5 litrów tłustego mleka (6,4% tłuszczu) na dobę. Młode wielbłąda pozostaje z matką do czasu osiągnięcia dojrzałości.
Nasze zwierzęta: W naszym parku mieszka para wielbłądów dwugarbnych — Gora i Petrousha. Petrusha jest starym mieszkańcem naszego parku, był jednym z pierwszych przybyłych, z Tuwy. Niestety Petrusha była w bardzo złym stanie, ale pracownicy zoo pomogli mu i teraz jest pierwszą pięknością. Gora i Petrusha trzykrotnie mieli młode wielbłądy
.
