Znalezione w internecie:
Nazwisko to jest pochodzenia ukraińskiego. Nazwisko powstało na podstawie zdrobniałej formy imienia lub przydomka dalekiego przodka osoby w linii męskiej lub, rzadziej, w linii żeńskiej. Takie nazwiska są rozpowszechnione na całym terytorium Ukrainy, południowej Białorusi i na kozackich terenach Rosji.
Znaczenie, pochodzenie i historia nazwiska:
Nazwiska tego samego pochodzenia: Kastanayev Konstantinov Kosturev Kostikov Kostyukov Kostyunin Kostyushin Kostyayev Kostyukov Kostyuovsky Kostyukevich Kostyuchenko Kostyuchenkov Kostyunovsky Kostyuk Kostyukovich Kostyukovich Kostyuunik Kostyushko Kostyukovych Kostyukovich
Od różnych form kreteńskiego imienia Konstantyn (z greckiego — wytrwały, stały). Kastanai to jedna z form pochodnych imienia Konstantin (łac. ‘wytrwały, stały’). Kotya, Kotka — zdrobniałe formy imienia Konstanty. W niektórych kolokwializmach kotka nazywana jest również kotką (patrz: Koszkin). Nazwisko Konstantynowski jest albo seminaryjne, od imienia świętego, albo geograficzne — od nazwy miejscowości np. Konstantynowo.
W Rosji, w regionie Woroneża, wieś Kostyonki to starożytna osada, nazwana tak ze względu na znalezione tam kości mamuta.
Pochodzenie naszego nazwiska
Nazwisko Kostenko należy do starożytnego typu nazwisk słowiańskich, wywodzących się od imion chrzcielnych. Tradycja religijna powstała w Rosji w X wieku wraz z przyjęciem chrześcijaństwa zobowiązywała do nadania dziecku imienia na cześć świętego, czczonego przez Kościół prawosławny. Praktycznie wszystkie imiona chrzcielne były zapożyczone z języków starożytnych — greki, łaciny, hebrajskiego, dlatego często były nietypowe w brzmieniu i niezrozumiałe w znaczeniu. Nic dziwnego, że zostały one «przejechane» przez żywą mowę, aż zaczęły całkowicie brzmieć w języku słowiańskim, nabywając w życiu codziennym wiele form potocznych.
Podobne zmiany zaszły w przypadku starokościelnego imienia Konstantyn, które jest rosyjską ludową formą kanonicznego imienia kościelnego Konstantinos, tłumaczonego z łaciny na «wytrwały, stały». W prawosławnym spisie imion imię weszło dzięki świętym, którzy je nosili, a których imiona są wspominane przez cerkiew czternaście razy w roku. W jednym z tych dni, 21 maja, wspomina się świętego błogosławionego księcia Konstantyna (1073-/077) — cudotwórcę z Muromu, który nawrócił na chrześcijaństwo sporo pogańskich Rosjan. W Rosji ta prawosławna nazwa występuje od najdawniejszych czasów. Na przykład, z nią zostali ochrzczeni nowogrodzki bojar Konstantin Dobrynich (1018), rosyjski książę Konstanty Glebowicz Szach Jarosławski (XlV wiek), carski urzędnik Konstanty Semenowicz Myasoed Vislogo (1536), nowogrodzki skryba Konstanty Czyżow (1608) i wielu innych Rosjan.
Popularność imienia Konstantin w starożytności świadczy o tym, że ogromna liczba pochodnych negatywnych, «domowych» form, które w różnych dokumentach odnosiły się do właściciela ziemskiego Kostya Vyatchaninov (1504), Mozyr chłop Kostyuk Velichkovich (1552), Belitserkovsky Kozak Kostka Borodka (1654), Krasnogorsk żołnierz Koska Krupenin (1682) i inne, zdrobnienie formy. Jedną z takich zdrobniałych form było imię Kostia, które rozpowszechniło się na wszystkich obszarach starożytnego państwa rosyjskiego. W kartach wymieniono na przykład poddanego księcia Romodanowskiego Kostię Ostafjewa syna (1521), brasławskiego ziemianina Kostię Kozara (1545), chłopa ze wsi Pogorelaja, Jarosławskiego ujezdu Kostię Gawriłowa (1599), Putiwl kupiec Kostia Mushenko (1645), który brał udział w targach w Niżnim Nowogrodzie, Kostia Mursin, popychadło Kostii, który w 1646 r. został okradziony przez sługi księcia Wiszniewskiego, Kostia Rybak (1643), chłop ze wsi Galicz i wielu, wielu innych.
Tradycja tworzenia nazwisk jako szczególnych, dziedziczonych nazw «rodowych» przywędrowała do Słowian z Europy Zachodniej w XIV w. i utrwaliła się najpierw w Polsce, a także na Ukrainie, która w tym czasie była z nią ściśle związana politycznie i kulturowo. W Rosji tworzenie nazwisk rozpoczęło się później, w XV-XVI w. To wyjaśnia fakt, że ukraińskie nazwisko z pochodzenia, co do zasady, jest łatwe do odróżnienia od rosyjskiego. W Rosji na początku XVII wieku większość nazwisk została utworzona przez dodanie do rdzenia przyrostków przymiotników dzierżawczych -ov/-ev i -in: Kostin- oznacza «syn Kostina, tj. syn Kostii». Główna różnica między modelem ukraińskim a rosyjskim polega na tym, że w języku ukraińskim imię chrzcielne może służyć jako nazwisko. Nazwisko jest zwykle tworzone za pomocą zdrobniałego przyrostka. Najbardziej rozpowszechniony, zwłaszcza na wschodzie Ukrainy, jest przyrostek -enko. Tak też powstało nazwisko Kostenko, które oparte jest na zdrobnieniu imienia Kost i Kostya.
Już w połowie XVII wieku nazwisko to było jednym z najbardziej rozpowszechnionych na Ukrainie, nosili je na przykład Kozacy służący w oddziałach zaporoskich w 1649 roku Martin Kostenko, Fedor Kostenko, Vasko Kostenko, Dmitro Kostenko i wielu innych.
Nazwisko Kostenko mamy wszędzie, mój ojciec ma połowę swojej wsi Kostenko. A w innych miejscowościach i wszędzie indziej jest tak samo jak z innymi nazwiskami.
Właściciele nazwiska Kostenko rzeczywiście mogą być dumni ze swoich przodków, o których informacje zawarte są w wielu dokumentach potwierdzających ślad pozostawiony przez nich w historii Ukrainy.
Zdecydowana większość słowiańskich nazwisk powstaje od chrześcijańskich imion prawosławnych zawartych w kalendarzu cerkiewnym — svyatstvi. Religia wymagała, aby dziecko zostało nazwane nie byle jak, ale imieniem po świętym, czyli legendarnej lub historycznej osobie czczonej przez kościół w ściśle określonym dniu roku.
Tak więc nazwisko Kostenko powstało najprawdopodobniej od skróconej formy imienia chrzcielnego Konstantyn, które w języku greckim oznaczało «niezłomny, stały». To właśnie te epitety można było zastosować do jednego z patronów imienia, legendarnego cesarza bizantyjskiego, równego sobie Konstantyna Wielkiego. Według legendy Konstantyn w 313 roku z woli Boga zobaczył na niebie krzyż z napisem «Przez to triumfujesz!». — i wyrzekł się pogaństwa i uwierzył w Chrystusa. Cesarz przeniósł stolicę starożytnego imperium z Rzymu, który był centrum pogańskiego państwa, do Bizancjum. Nowe miasto otrzymało nazwę na cześć uwielbionego Konstantyna — Konstantynopol.
Jak podają liczne źródła, Równy Apostołom był pierwszym królem, który zaczął szerzyć wiarę Chrystusową w swoim państwie, budował święte świątynie i bronił świętej wiary przed poganami i heretykami. Głęboko czcząc Krzyż Pański, cesarz marzył o odnalezieniu Życiodajnego Krzyża, na którym został ukrzyżowany nasz Pan Jezus Chrystus. W 337 roku zmarł Konstantyn Wielki. Jego działalność zyskała wysoką estymę zarówno wśród współczesnych, jak i potomków. Kościół za jego wielkie zasługi nazwał go Równym Apostołom, a historia nadała mu miano Wielkiego.
